[13] Moje wędrowanie

Moje wędrowanie

Moje upadanie

Moje powstawanie

Chciałabyś uciec, a tak bardzo chcesz tu zostać.

Kiedyś ktoś nazwał cię "studium sprzeczności" i pewnie miał rację. Jednocześnie silna i słaba, odważna i przerażona, cicha i niesamowicie głośna. Tak wiele w tobie światła i ciemności. Upadasz i się podnosisz, biegniesz przed siebie i nagle stajesz w miejscu, znowu na kolana, znowu do góry, w dół, sinusoida, nie potrafisz przestać się huśtać na emocjonalnej huśtawce.

Wędrujesz, upadasz, wstajesz, żyjesz, a czasami chciałabyś przestać. A mimo to idziesz dalej, krok za krokiem, bo jesteś przecież też uparta.

Chcesz uciec, bo czasami nie możesz tego znieść. Walizka stoi w pokoju, wystarczy ją spakować, wystarczy kilkanaście złotych w dłoni i możesz jechać do domu.

A przecież twój dom powinien być tutaj. I tak smutno, kiedy przestałaś go tak nazywać.

Chciałabyś, żeby kiedyś coś nie było twoją winą.

Chciałabyś usłyszeć coś poza krytyką.

Tak mnie skrusz

Tak mnie złam

Tak mnie wypal

Tyle razy dałaś się złamać, a mimo to dalej funkcjonujesz, po każdym upadku podnosisz się, otrzepujesz z prochu i dalej walczysz. Coś się pcha do przodu, nie daje ci zostać na kolanach.

Złamana tyle razy, ale nadal walczysz.

Nie jesteś herosem, bohaterem, w zasadzie nawet nie jesteś silna. Jesteś złamana i wypalona od wewnątrz. I jesteś uparta, zbyt uparta, by się poddać. Bo poddanie się to słabość, a ty tak bardzo chcesz być silna.

Dajesz się łamać, bo przecież co cię nie zabije, to cię wzmocni, a ty szukasz siły, potrzebujesz jej jak powietrza. Bo bez siły nie dasz rady.

Więc walczysz, walczysz z wiatrakami, bo nic się przecież nie zmieni, bo to zawsze będzie twoja wina.

Nic

nie musisz mówić nic

odpocznij we mnie

czuj się bezpiecznie

Potrzebujesz poczucia bezpieczeństwa.

W głębi duszy jesteś dzieckiem, utknęłaś gdzieś w dwunastym roku życia, kiedy zawalił ci się twój mały, dziecięcy świat. Z jednym odejściem zniknęło ciepło, bezpieczeństwo, bo zniknęła osoba, która dawała ci go najwięcej. Zostałaś sama? Nie całkiem, przecież to tylko jedna osoba.

Ale tak się czułaś.

Potrzebujesz bezpieczeństwa, potrzebujesz chwili odpoczynku, kogoś, kto ci to da. Ale ci, którzy powinni to zapewniać, nie potrafią tego zrobić. A może nie chcą.

Przyjacielu

chcę zostać z Tobą

przy Tobie chcę być

Dobrze, że masz kogokolwiek, do kogo możesz zadzwonić w środku nocy. Że drugi rok cię z nimi nie ma, ale oni cały czas przy tobie są. A kiedy wreszcie ich spotykasz, nie chcesz wracać do domu.

Przecież to tak ważne, mieć kogoś, mieć przyjaciół, przyjaciela, przecież samemu nie dasz sobie rady, nikt nie da rady w samotności. Każdy kogoś potrzebuje.

Tak nas zaplanował ktoś na górze.

Moje narzekanie

Zamienione w taniec

Starasz się.

Starasz się wszystko znosić, bo udajesz siłę, bo wszyscy tego od ciebie wymagają. Bo przetrwałaś tyle, że przetrwasz wszystko.

I w końcu ci się przecież udaje, w końcu zawsze jest lepiej, zza chmur wychodzi słońce, a ty tańczysz na ulicy przy dźwiękach akustycznej gitary.

Przetrwałaś wszystko.

Kiedy życzyli ci, żebyś zawsze była tak radosna i tak silna, ty chciałaś końca. A mimo to nadal tu jesteś.

Przetrwałaś to. Przetrwasz wszystko.

Zatańczysz jeszcze raz.

~*~

Czasami lubię sobie napisać coś, co nie ma sensu.

Trzynasty tutaj miał być Kubiak, ale nie wyszło. Jeszcze się doczeka.

Cytowane piosenki, po kolei:

Mieczysław Szcześniak - Moje wędrowanie

Tak mnie skrusz

Amicus - Nic nie musisz mówić

Przyjacielu (Bo nie ma większej miłości)

Trzecia Godzina Dnia - Uratowani